Во ,,Психоаналитичка алхемија од страсти‘‘ од Марина Мијаковска врз темелите на психоанализата низ чинот на креативниот процес се гради една интересна и несекојдневна поетика преточена во стихови, кои ги рушат границите помеѓу поезисот и семиозисот. Мијаковска, преточувајќи го психоаналитичкиот праксис во поезис, создава интересно поетско писмо во кое страста е копнеж да се биде уникатен и препознатлив во светот на поезијата.