Кротката плачлива гулабица стана беспомошна да го извие својот лет, бескрајно да ужива во среќата подарена, од небото над нејзината глава. Така скршена и осамена со преврзано крилце од болот, седна и овие стихови ги запиша, а на секоја страница срцето искрено ѝ заплака, зошто даде сè од себе во името на љубовта што чувствата ѝ ги прелажа. Бакнежите се патека по која чекори животот. Секој отисок оддава печат на љубовта осудена на солзите скршени пред прагот на младоста, и несудбата да потрае среќата. Првата средба е нов хоризонт, што се отвара пред очите на срцето. Храбрата зеница ги чува тајните закопани во староста на душата. А парчето хартија со помош на зборови слика пеизажи на мигови, кои длабоко го врежале своето име по страниците на уште една нова стихозбирка, оставена на старата полица за секој минувач и љубител на пишаниот збор.