Ова е четвртата збирка поезија од циклусот наречен „Така дуваше ветерот“, наречена „Едноок“. Овде се наоѓаат песни полни со гнев и со надеж. Гнев заради неправдата која што ни е сторена и сите се глуви за тоа, а ние сме немоќни сами да ја исправиме. Овде се по-местени песни од секојдневието, но со патриотски призвук. Во овие песни е опеана Македонија заедно со дел од нејзината историја. Исто така има и песни за надеж за подобро утре во земјата која голем дел од луѓето, најчесто од економски причини ја напуштаат. Ова е книга посветена на Македонија.