Замислени како музички секвенци расказите на Николов брзо прескокнуваат од една тема на друга, меѓутоа никогаш на начин на кој нешто ќе остане недокажано. Напротив, во манир на искусен раскажувач, Николов го исцрпува точно она што е потребно од наративниот објект, и го претекува во ефективен наративен фрагмент. Тој собено умешно оперира со ефектите на очудување и изненадување, што несомнено ја зголемува заведувачката моќ на неговото раскажување. Додека на тематски план расказите на Николов варираат, она што останува константа кај нив е авторкиот однос кон секоја тема одделно. Секогаш прониклив, конкретен и критичен, Николов не романтизира, не хиперболизира, туку го вивисицира светот што го опишува (градот, случајната средба со љубовта од минатото, обичниот ден на еден радио-вотител итн.) такашто пред читателот се појавуваат сите негови составни елементи, материи, квалитети на една фино конструирана оска на крајности.