Во романот Златниот часовник што го запре времето, живописно се испреплетува интересна приказна за детството и младешките години поминати во опкружувањето на средината каде авторот одраснал, а со отсликување и на настани и ликови од бурните времиња на претходните генерации, и со средбите и контактите во далечните прекуокеански простори се збогатува наративот што опфаќа стотина години /1903- 2003/. Така, спокојството во странците посветени од секојдневието на неговата непосредна околина се испреплетува со турбулентните периоди за времињата низ кои одминуваат животните патишта на повеќе ликови со што се заокружува сликата за сеќавањата кои ги запрел „златниот часовник“.